Van ziekenhuisbed naar catwalk
In 2014 veranderde Bobs leven voorgoed. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege een slecht doorbloede ader in zijn been. “Er zou een stent geplaatst worden,” vertelt hij rustig. “Maar het ging mis. Er ontstond een verstopping, ik kreeg een infectie en lag vijf dagen op de intensive care.”
Binnen twee maanden onderging hij dertien operaties. Uiteindelijk moest zijn linkerbeen worden geamputeerd. “Dat was natuurlijk heftig. Ik heb me ook wel even zielig gevoeld, maar daar was ik op een gegeven moment klaar mee.”
Na twee jaar ging hij weer aan de slag. “Gewoon proberen. En lukt het niet, dan heb je pech.”
Zelf het stuur weer in handen
De pijn is nooit helemaal verdwenen, maar Bob heeft geleerd ermee te leven. Een ruggenprik maakt het draaglijker. Zware pijnstillers heeft hij bewust afgezworen. “Ze werkten niet en ik wilde niet afhankelijk worden. Iedereen zei: pas op dat je er niet verslaafd aan raakt. Dus dacht ik: dan stop ik er gewoon mee.”
Toen een hulpverlener ooit zei dat zijn trauma “te diep zat om te behandelen”, besloot Bob zijn eigen pad te volgen. “Ik dacht: dan doe ik het zelf wel. Ik laat me niet vertellen dat iets niet kan.”
Sinds 2018 krijgt hij begeleiding vanuit CVD. “Dat gaat goed. Ik ben tevreden over hoe het loopt,” zegt hij. Daarnaast haalt hij veel kracht uit het van betekenis zijn voor anderen.
Vrijwilliger met een glimlach
Elke donderdagmiddag is Bob te vinden in het Erasmus MC, waar hij als vrijwilliger bezoekers wegwijs maakt op de polikliniek. “Ik hoor vaak: het is een vrolijke boel als jij er bent,” vertelt hij met een brede lach. “Zelfs de dokters maken een praatje. Dat vind ik mooi.”
Die positieve energie blijft niet onopgemerkt. Via zijn thuiszorg hoorde hij dat zijn verhaal een andere man met een amputatie had geïnspireerd om weer naar buiten te gaan. “Dat raakte me echt. Dat je met jouw verhaal iemand anders kunt helpen dat vind ik bijzonder.”
De modeshow: trots op het podium
Toen hij werd gevraagd om mee te doen aan een modeshow tijdens een netwerkbijeenkomst, dacht hij meteen: “Dat lijkt me leuk, ik ga dat gewoon proberen.”
Het werd een bijzondere ervaring, vertelt Bob. “We kregen een mooie voorbereiding bij Dress for Success. Twee prachtige sets kleding en een kappersbeurt, dat neem je toch mooi mee!”
Altijd op zoek naar wat wél kan
Bob doet veel en misschien zelfs een beetje te veel, zegt hij zelf met een knipoog. Zo neemt hij deel aan de Social Run, een 48-uurs estafetteloop waarmee geld wordt ingezameld voor de GGZ. “Ik heb al zes keer meegedaan. We houden er leuke contacten aan over. Binnenkort hebben we zelfs een etentje met het team.”
Onlangs solliciteerde hij naar een baan als chauffeur voor mensen met een beperking. “Via iemand bij Blend, waar ik vaak koffie drink, hoorde ik over de vacature. Lijkt me prachtig werk.”
De kracht van doorgaan
Bob praat graag over alles en iedereen. “Sommige mensen zeggen: jij lult nog tegen de straatstenen,” lacht hij. Achter die humor schuilt een nuchtere levenshouding. “Ik heb me ook wel eens zielig gevoeld, hoor. Maar op een gegeven moment dacht ik: dat helpt niet. Je moet verder. Je kunt meer dan je denkt.” Zijn kinderen ziet hij niet, en dat blijft moeilijk. “Maar ze blijven altijd een deel van mijn leven. En tegelijk moet ik ook verder.”
Wat Bob vooral wil laten zien, is dat je nooit hoeft op te geven — wat er ook gebeurt.
“Je hoeft niet alles te kunnen. Je hoeft het alleen maar te proberen.”